Մարտ ամսի երկրորդ նախագիծ (շարադրություն լուսանկարներով)` Հանդիպում «Էդիթ Պրինտ» հրատարակչության մարքեթինգի տնօրեն Շավարշ Կարապետյանի և Է. Մ. Ռեմարկի «Հաղթական կամար», «Երեք ընկեր» գրքերի թարգմանիչ Վանուհի Բաղմանյանի հետ:

Այստեղ Շավարշ Կարապետյանը` «Էդիթ պրինտ»-ի հրատարկչության մարքեթինգի տնօրենը, ներկայացնում է, թե իրենց հրատարակչությունը, ինչպիսի դժվարությունով է ստացել հեղինակային իրավունքները գիրքը թարգմանելու համար:

Այստեղ շողշողում է մեր Ընկեր Վանուհին, ով երկու գրքերի թարգմանչուհին է և սիրով մեզ է ներկայացնում երկու գրքերի բովանդակությունները:

Այստեղ կանգնած են` Էրիկն և Լուսինեն: Նրանք ամենաշատ հարցեր հնչեցնողներն էին:

Այստեղ` երեխաների մեջտեղում նստած եմ ես: Ես ներկայացրեցի` Ռեմարկի «Երեք ընկեր» վեպի անձնական վերլուծությունս և կարծիքներս:

Այստեղ արտահայտվում է իր իմաստությամբ մեր շատ սիրելի Ընկեր Սոֆյան, ով նույնպես հետաքրքիր հարցեր էր հնչեցնում

Ահա և Միշելը: Նա գեղեցիկ լուսանկարներ էր նկարում:

Իսկ այստեղ աջ կողմում դասարանցիներս են, որոնք իրենց հեռախեխոսներով լուսանկարում են բոլորին:

Այստեղ, բոլորը հիացած դիտում են իմ բլոգը:

Իսկ այս լուսանկարում ընկեր Վանուհին պատմում է պատերազմի մասին, որ երեք ընկերների ընկերությունը կոփվել է պատերազմում:

Այստեղ նստած են դասարանցիներս, որոնք լրջմտությամբ լսում էին ընկեր Վանուհուն:

Ահա և բոլոր մասնակիցները:

Այս լուսանկարում տղաները հետաքրքրությամբ քննարկում էին նրա մասին, որ Ռեմարկը ավելի շատ գրում է պատերազմների մասին, քան սիրո և ընկերության մասին:

Լուսանկարները՝ Տիգրան Արամյանի (9-րդ դաս.)

Մարտ ամսի Նախագծերը՝ 19.03-20.03՝ «Երեք ընկեր» վեպի վերլուծությունը, «Երեք ընկեր» վեպից ինձ ամենաշատ դուր եկած տողերն, Էրիխ Մարիա Ռեմարկի կենսագրությունը, «Հաղթական կամար» վեպի վերլուծությունը «Հաղթական կամար» վեպից ինձ ամենաշատ դուր եկած տողերն

9-1 դասարանը ներկայացնում է Ռեմարկի «Երեք ընկեր» վեպը

Այստեղ Տիկին Սոֆյան շատ լավ և հետաքրքիր պատմություններ է պատմում Ռեմարկի կյանքի մասին

Այստեղ Դայանան պատմում է Ռեմարկի կենսագրության մասին

Ես այս նյութում նաև ներկայացրել եմ իմ գրած վերլուծությունները երկու վեպերի մասին՝ «Երեք ընկեր»-ի և «Հաղթական կամար»-ի (օգտված համացանցից), Ռեմարկի կենսագրությունը և երկու վեպերից ինձ ամենաշատ դուր եկած տողերն՝ մեջբերումներ գրքից

Ռեմարկի «Երեք ընկեր» վեպի վերլուծությունը

Էրիխ Մարիա Ռեմարկի «Երեք ընկեր» ստեղծագործությունը պատերազմի հետքերն իրենց վրա կրող երիտասարդների մասին պատմություն է: Ռոբերտ Լոհքամփի, Օտտո Քյոսթերի և Գոթֆրիդ Լենցի ընկերությունը կոփվել է պատերազմի դաշտում: Կորցնելով շատ հարազատ մարդկանց, տեսնելով մահը, կյանքի համար պայքարը, ցավը, զգալով վախն իր գերագույն արտահայտությամբ՝ այս ընկերներն ամուր կառչած են իրարից, նրանց հիշողությունները, տառապանքներն և ճակատագրերը շատ նման են իրար:

Իմ կարծիքով ստեղծագործությունը համաշխարհային գրականության գլուխգործոցներից է: Այն ամբողջովին կենսասիրության մղում է: Աչքի է ընկնում խորության բազմաշերտությամբ, որը սիրելի է դարձնում այս գիրքը յուրաքանչյուր ընթերցողի համար: Սա գրականության այն բացառիկ նմուշներից է, որը երբեւէ չի կարող ժամանակավրեպ դառնալ:

Հիշիր մի բան, պարո՛ն: Երբեք, երբեք և կրկին երբեք դու չես լինի ծիծաղելի աղջկա աչքերում, եթե դու հանուն նրա ինչ-որ բան ես արել:

Հատուկ առանձնացրեցի այս տողերը, որովհետև շատ խորը իմաստ կա այս տողերում: Իմ կարծիքով ամենակարևորը կյանքում դա  պատերազմ չլինելն է  և խաղաղություն լինելն է, կյանք լինելն ու մահ չլինելը, ընկերություն լինելը և թշնամանք չլինելը, սեր և սեր լինելը: Ինձ համար միայն սերը չուներ իր հակառակորդը, սերն էր հերոսներին ապրեցնողը՝ սերը՝ ընկերոջ, սիրած էակի, դիմացինի, կյանքի հանդեպ: Ռեմարկն իր վեպով ցույց տվեց, որ միայն մահը կարող է խզել սիրող զույգի և ընկերների կապը, համենայնդեպս, այս աշխարհում: (Վանուհի Բաղմանյանի եզրակացությունից օգտված):

Ներկայացրեցի ես` Ռեմարկի «Երեք ընկեր» վեպի վերլուծությունը

Ռեմարկի «Երեք ընկեր» վեպից ինձ ամենաշատ դուր եկած տողերն՝ մեջբերումներ գրքից

1.Ապրիր, քանի դեռ ապրում ես:

2.Մարդիկ սենտիմենտալ են դառնում ավելի հաճախ վշտի, քան թե սիրո հետևանքով:

3.Ազատությունը սիրուց թանկ է, բայց մարդիկ այդ բանը սովորաբար չափից դուրս ուշ են հասկանում:

4.Աշխարհի երեսին ամենածանր հիվանդությունը մտածելու ունակությունն է: Այն անբուժելի է:

5.Դժվար է բառեր գտնել, երբ իսկապես ասելիք ունես:

6.Միայնությունն ավելի հեշտ է տանել, երբ չես սիրում:

7.Վիրավորված զգացմունքի համար ճշմարտությունը միշտ կոպիտ է և անտանելի:

8.Մարդուն կորցնում են միայն այն դեպքում, երբ նա մեռնում է:

9.Ամենասարսափելին այն ակնթարթն է, որը մենք ապրում ենք և որի տերը այնուանենայնիվ չենք դառնում:

Ներկայացրեցի ես` Ռեմարկի «Երեք ընկեր» վեպից ինձ ամենաշատ դուր եկած տողերն՝ մեջբերումներ գրքից

Ներկայացրեց քույրս՝ Մանեն՝ Ռեմարկի «Երեք ընկեր» վեպից ամենաշատ դուր եկած տողերն՝ մեջբերումներ գրքից

Ռեմարկի կենսագրությունը

Էրիխ Մարիա Ռեմարկը 20-րդ դարի ամենահանրահայտ և թերևս ամենաընթերցվող գերմանացի գրողն է։ Նրա հայտնի ստեղծագործություններից են՝ «Արևմտյան ռազմաճակատում անփոփոխ է» (1929թ.), «Երեք ընկեր» (1936թ.), «Հաղթական կամար» (1945թ.) և այլն:

Ծնվել է Օսանբրյուք քաղաքում, եղել է ընտանիքի 5 երեխաներից երկրորդը: 1916թ. զորակոչվել է բանակ, 1917թ. hուլիսի 31-ին վիրավորվել է նրա ձախ ոտքը, աջ ձեռքը և պարանոցը, ինչի հետևանքով պատերազմի մնացած տարիներն անցկացրել է զինվորական հոսպիտալում:

Մոր մահից հետո նրա պատվին փոխել է իր երկրորդ անունը և դարձրել Մարիա (գրողի իսկական անունը եղել է Էրիխ Պաուլ Ռեմարկ): 1921թ. սկսել է աշխատել “Echo Continental” ամսագրում (որպես խմբագիր): Հենց այդ շրջանում էլ սկսել է օգտագործել “Erich Maria Remarque” գրական կեղծանունը:

1925թ. ամուսնացել է նախկին պարուհի Իլզե Յուտտա Զամբոնայի հետ, որը տառապում էր թոքախտով: Հենց նա է օրինակ դարձել գրողի հայտնի վեպերից մեկի՝ «Երեք ընկեր»-ի գլխավոր հերոսուհու կերպարի ստեղծման համար:

1932 թվականից Ռեմարկը լքել է Գերմանիան և տեղափոխվել Շվեյցարիա: 1933թ. նացիստներն արգելել են և այրել Ռեմարկի ստեղծագործությունները: Պնդում էին, որ նա գերմանացի չէ, ունի հրեական ծագում, ազգանունն էլ Կրամեր է («Ռեմարկ»-ը՝ հակառակ):

Այս «փաստը» մինչ օրս էլ ներառված է որոշ աղբյուրներում՝ գրողի կենսագրական տվյալներում, չնայած որ դա հաստատող որևէ հստակ տեղեկատվություն գոյություն չունի: Այս տեսանկյան կողմնակիցները հիմնվում էին այն ենթադրության վրա, որ սեփական ազգանվան գերմանական ուղղագրությունը ֆրանսիականով փոխարինած (“Remark”-ը “Remarque” դարձրած) մարդը չի կարող զտարյուն գերմանացի լինել:

1937թ. գրողը ծանոթացել է հռչակավոր դերասանուհի Մառլեն Դիտրիխի հետ, ում հետ բուռն սիրավեպ է ունեցել: Շատերի կարծիքով հենց այս հարաբերություններն են արտացոլված նրա գլուխգործոցներից «Հաղթական կամար» վեպում:

1939թ. Ռեմարկը տեղափոխվել է ԱՄՆ, որտեղ 1947թ. ստացել է քաղաքացիություն: 1951թ. Ռեմարկը ծանոթացել է Չարլի Չապլինի նախկին կնոջ՝ հոլիվուդյան դերասանուհի Փոլեթ Գոդարի հետ (1910-1990թթ.), ով դարձել է գրողի վերջին սերը: 1957թ. ամուսնալուծվել է և 1958թ. ամուսնացել Փոլեթի հետ: Ռեմարկը Փոլեթի հետ միասին վերադարձել է Շվեյցարիա և այնտեղ ապրել իր կյանքի մնացած տարիները:

1967թ. Շվեյցարիայում Գերմանիայի դեսպանը նրան պարգևատրել է Գերմանիայի Ֆեդերատիվ Հանրապետության շքանշանով: Մեկ տարի անց Ռեմարկին շնորհվել է շվեյցարական Ասկոնա քաղաքի պատվավոր քաղաքացու կոչում:

Ռեմարկը մահացել է Լոկարնոյում՝ 72 տարեկան հասակում:

Ներկայացրեցի ես՝ Ռեմարկի կենսագրությունը

Ռեմարկի «Հաղթական կամար» վեպի վերլուծությունը

Ընդամենը երեսունչորս տարեկան քմահաճ, նրբիրան, թխամաշկ, մարզված մարմնով և ապրելու բուռն ցանկությամբ լեցուն մի կին էր, այժմ մահվան էր դատապարտված ինչ-որ մութ և անտեսանելի մի բանի հետևանքով, որն աննկատելիորեն քայքայում էր նրա օրգանիզմը:
Երեխայի քայքայվող մարմնի մեջ աճում ու դեպի լույսն է ձգտում մի նոր կյանք: Նույնպես դատապարտված մահվան: Բնազդով աճող մի ծիլ, անկշտում, ագահաբար ծծող ինչ-որ մի բան, որը կարող էր մի օր խաղալ զբոսայգիներում, դառնալ ինժիներ, քահանա, զինվոր, մարդասպան, մարդ… Մի բան, որը կարող էր ապրել, տառապել, երջանիկ լինել և ավերել: Անտեսանելի պատի երկարությամբ վստահորեն շարժվող գործիքը դեմ առավ խոչընդոտի, զգուշորեն ջարդեց այն ու դուրս բերեց: Վերջ այն ամենին, ինչը ձեռք չբերեց գիտակցություն, ինչը չունեցավ կյանք, շունչ, խանդավառություն, տրտունջ, աճ, լինելություն: Ինչից ոչինչ չմնաց, բացի մի կտոր մեռած արնաքամ մսից և մի փոքր մակարդված արյունից:

Ես այս վեպից հասկացա, որ մենք չենք մահանում: Մահանում է ժամանակը: Անիծյալ ժամանակը: Նա մահանում է անընդհատ: Իսկ մենք ապրում ենք: Մենք անվերջ ապրում ենք: Երբ արթնանում ես, գարուն է, երբ քնում ես՝ աշուն, իսկ նրանց միջեւ 1000 անգամ ձմեռը հերթափոխում է ամռանը եւ հակառակը: Եվ եթե մենք սիրում ենք միմյանց, մենք հավերժ ենք և անմահ, ինչպես սրտի տրոփյունը կամ անձրևը կամ քամին, եւ դա է ամենակարևորը:

Ներկայացրեցի ես` «Հաղթական կամար» վեպի վերլուծությունը

«Հաղթական կամար» վեպից ինձ ամենաշատ դուր եկած տողերն՝ մեջբերումներ գրքից

1.Աշխարհի դժբախտությունը հենց նրա մեջ է, որ մենք չենք զգում մեր գործողությունենրի հետևանքները…

2.Ինչ կարող է մարդը մյուսին տալ, բացի մի քիչ ջերմությունից… Եվ ինչը կարող է դրանից ավելի լինել…

4.Միայն հասարակ բաներն են, որ երբեք չեն հիասթափեցնում:

5.Մարդը երբեք չի կարող կոփվել: Նա կարող է շատ բաների միայն ընտելանալ…

6.Մարդ կարող է վիրավորանքից պաշտպանվել, բայց կարեկցանքից հնարավոր չէ պաշտպանվել:

7.– Չե՞ս ուզում քնել:
– Ոչ: Ժամանակն ափսոս է: Մարդ կյանքից շատ բան է բաց թողնում քնելու հետևանքով…

8.-Դու ուժեղ ես :
-Ուժե՞ղ :
-Այո :
-Որտեղի՞ց դու գիտես :
-Դու ոչնչից չես վախենում :
-Ես այլևս ոչնչից չեմ վախենում: Դա միևնույն բանը չէ :

9.Ես միայն ուզում էի քեզ ցույց տալ, թե ժամանակն անցյալ դառնալով, ինչպես է մարդկանց գիտակցության մեջ կորցնում իր ռեալականությունը: Նա սփոփում է, սարսափեցնում և դարձնում անտարբեր:

10.Ոչ ոք չի վերադառնում: Չի վերադառնում ինչպես անցած, գնացած վարկյանը:

Ներկայացրեցի ես՝ «Հաղթական կամար» վեպից ինձ ամենաշատ դուր եկած տողերն՝ մեջբերումներ գրքից