Մովսես Խորենացին Այս պատմավեպը անվանել է «Ողբ», որովհետև այդ ժամանակ Հայաստանը ավերված էր և ողբալի ժամանակներ էին: Մովսես Խորենացին գրում է. անհնար է չողբալ:
Խորենացին գրում է. «Ուսուցիչները՝ տխմար ու ինքնահավան, իրենք իրենցից պատիվ գտած և ոչ ասծուց կոչված, փողով ընտրված և ոչ սուրբ հոգով. ոսկերես, նախանձոտ, թողած հեզությունը, որի մեջ աստված է բնակվում, գայլ դարձաձ գիշատում են իրենց հոտերը»:
Սա նշանակում է,որ Խորենացին ողբում էր ուսուցիչների տխմար, անարդար,ինքնահավան արարքներից: Ողբում էր նաև պաշտոնյաների և հոգևորականների համար: Իմ հասկանալով՝ Մովսես Խորենացին ամենաշատը ողբում էր հոգևորականներին և դրա համար համեմատություն եմ կազմում հոգևորականների մասին:
Հոգևորականները բոլորովին էլ չեն ցանկանում Աստծուն ծառայել։ Նրանց համար եկեղեցում ծառայելը զուտ աշխատանք է։ Նույնիսկ չեմ ցանկանում մտածել, թե մեր հայ հոգևորականների քանի՞տոկոսը քրիստոնյա կոչվելու իրավունք ունի։ Նրանք ուղղակի կարդում են Աստվածաշունչը և այնտեղ գրվածի էությունը չհասկանալով՝ մտապահում։ Նրանց և գրեթե բոլոր հայերի համար քրիստոնեությունը կրոն է և միայն այդքանը։ Նրանց աչքերը և ականջները փակ են։ Լսում են և չեն ընկալում, տեսնում են և չեն հասկանում։ Ցավոք այս է այն իրականությունը, որի համար ողբում էր Խորենացին, իսկ այժմ պետք է ողբա ողջ հայ ժողովուրդը:
Սովորողները ծույլ էին դարձել, չսովորող, չլսող, կռվասեր և այլն, համենայնդեպս՝ լավ մարդիկ չեն մեծանում:
Արեգ Սահակյան 